Schrijftips van Collega-auteurs – de cover
Het motto van de Fantastische Unie is #samenvoorhetfantastischegenre, en dat geldt natuurlijk ook voor schrijven in dat genre. Daarom introduceren we de schrijftips, waarbij auteurs elkaar kunnen vertellen hoe zij bepaalde dingen aanpakken. Horen hoe vakgenoten het doen, kan immers heel inspirerend werken. Of misschien pak jij het net compleet anders aan en ook dat is interessant voor mede-auteurs. We zetten het hier voor je op een rijtje.
Om het een beetje overzichtelijk te houden, werken we met een thema/schrijfonderdeel waarrond er tips zijn gegeven.
Deze keer behandelen we dat ene iets waardoor een potentiële lezer in één oogopslag beslist om een boek vast te pakken en misschien wel aan te kopen: de cover. Dus, wat is voor jou (als auteur, als lezer) een goede cover? En wat niet? Hoe belangrijk is het uitzicht van een boek voor je? Uit onze lezersenquête van november 2023 bleek dat 58% van de deelnemers de cover een belangrijk element vond bij de aankoop van een boek. Maar… nog meer respondenten vonden de flaptekst belangrijk (79%). Alleen, lees je die flaptekst wel als je de cover niets vindt? Hoe sta jij daarin?
“Ik ben heel gevoelig voor covers.”
“Ik ben heel gevoelig voor (mooie) covers. Ik heb een aantal boeken puur op de cover gekocht (en werd gelukkig niet teleurgesteld), maar wat het nou is dat een goede cover maakt? Dat is een lastige vraag. Een cover moet opvallen, maar niet in schreeuwerige letters of felle kleuren. Het moet een verhaal op zich zijn en het liefste ook iets prijsgeven van het verhaal dat het omhult. Samen met de titel vormt dat een uitnodiging of zo. Boek dat ik heb gekocht puur op uiterlijk/titel is “Stad van de dromende boeken” van W. Moers en “Het zustertapijt” van Lars Mytting. Dat hert in dat licht doet iets met me.”
– Sigrid Lensink-Damen
Sigrid Lensink-Damen is schrijver, vertaler en redacteur. Haar korte verhalen zijn in diverse bundels verschenen. Grotere werken worden uitgedacht. Daarnaast is zij eindredacteur bij Fantasize, vast jurylid bij Edge-Zero en met Isabelle Plomteux bestuurder van de Fantastische Unie.
“De ideale cover is een must-have.”
“De cover trekt een lezer naar het boek, vervolgens wordt de flaptekst gelezen en het boek al dan niet gekocht. Het is dus een interactie tussen die twee. Ontzettend moeilijk om daarin de juiste toon te vinden. Na tien jaar publiceren heb ik die nog steeds niet volledig onder de knie, naar mijn gevoel. Ik sta achter mijn covers en ze zijn goed, maar niet het soort covers dat als absolute must-have scoren. Helaas is dat wel nodig voor een goede verkoop.
Een ideale cover, de ware must-have voor lezers, is een cover die ervoor zorgt dat het boek verkoopt zonder dat je oeverloos moet kletsen. Voor Bloedwetten moet ik veel kletsen op beurzen. Voor De nepvampier niet.”
– Sophia Drenth
Sophia Drenth verruilde eind 2023 de grootsteedse rep en roer van Amsterdam voor het rustieke Gouda. Haar meermaals bekroonde vampierreeks Bloedwetten geeft zij uit in eigen beheer bij haar uitgeverij staaldruk. Voor de jeugd tussen 9 en 12 jaar schrijft zij griezelig spannende jeugdboeken met een knipoog; tot op heden verschenen De nepvampier en De pestmachine. Luitingh-Sijthoff, Quasis Uitgevers en Dutch Venture Publishing publiceerden korte verhalen van haar hand.
“Een schilderij en Paint zijn niet geschikt.”
“Voor mijn eerste boek vroeg ik een familielid om een schilderij te maken dat ik kon gebruiken als cover. Zij kan absoluut goed schilderen, maar dat is toch echt een heel ander vakgebied dan een boekcover ontwerpen. Nu weet ik ook dat je beter niet met een programma als Paint aan de slag kunt voor je boekcover.”
– Liesbeth Jochemsen
Liesbeth Jochemsen (1987) heeft drie boeken gepubliceerd, alle in het genre fairytale fantasy. Onder een pseudoniem schreef ze een dichtbundel over geloof, hoop en liefde. In haar korte verhalen waagt ze zich aan tal van genres binnen en soms ook buiten het fantastische spectrum. Naast schrijven en lezen houdt ze van zwemmen in open water. Ze werkt als chemisch analist op een laboratorium in de agrarische sector en woont met haar gezin in Olst. Wekelijks schrijft ze een reflectie voor Hier in Salland.
“Neem de adviezen serieus.”
“Als lezer interesseren covers me niets, ik kijk er niet naar en ik laat me daardoor ook in geen enkel opzicht motiveren tot aankoop of tot verwachtingen verleiden. Voor mijn boeken is het (daardoor?) lastiger, omdat veel mensen er wél naar kijken. Ik laat me breed adviseren. Er zijn een paar belangrijke grote lijnen. Over fonts en kleur en indeling. Over wat een plaatje communiceert. Over de exacte titel. Het levert goede input om vervolgens met een specialist eens goed naar de uitvoering te kijken. De breedte van reacties (ook door mensen die er verstand van hebben) geeft wel aan dat je 1) adviezen serieus moet nemen, en 2) je eigen keuzes moet maken.”
– Charles van Wettum
Charles van Wettum (1957) begon rond 2021 sciencefictionverhalen te schrijven. Zijn loopbaan in onderwijs en management en zijn ‘andere kant’ als coach, pastor en mediator komen samen in zijn verhalen: ‘SF met een hart’. Hij houdt van speculatieve (korte) verhalen waardoor lezers even stilstaan bij menselijkheid en betekenis.
“Wek niet de verkeerde verwachtingen.”
“Met mijn eerste twee boeken heb ik de plank volledig misgeslagen. Dat was een les, die er maar langzaam insleet, want ik, als schrijver (!), had een ‘bedoeling’ met die covers. Wist ik veel dat de afbeeldingen van een draak (boek 1) en een schedel (boek 2) de lezer een verkeerde indruk zouden geven? Ik vond het maar wat fraai: die draak stond symbool voor het beeld dat het hoofdpersonage had van de buitenwereld. Dat het boek door die draak gekocht zou worden door fantasylezers, daar stond ik niet bij stil. Ze kregen geen fantasy voorgeschoteld, maar een heel aards verhaal. Boek 2 (Euphorbia) werd vanwege de schedel als ‘horror’ gecategoriseerd. Veel te zwaar voor een verhaal waar o.a. een geraamte wordt ontdekt. En ja, het heeft wat paranormale elementen, is spannend, maar beslist geen horror.
Daarmee werden lezers van beide boeken teleurgesteld. En dat is natuurlijk het laatste wat een schrijver wil. Bij de cover van boek 3 heb ik beter nagedacht. Op afstand verbonden is een novelle, die om maar een persoon draait: een oude dame, die haar dagen slijt op een bankje in het park. En dat is precies wat ik op de cover heb gezet. De lezer krijgt exact datgene wat hij ziet – en meer.”
– Patricia Bouwhuis-Ooyevaar
Patricia Bouwhuis-Ooyevaar is begonnen als illustrator. Na twee stripboeken over autisme waagt zij zich in 2020 met De betovering van de toren aan een thriller over dit onderwerp. In het paranormaal getinte Euphorbia (2021) speelt autisme geen rol meer en daarna gaat ze zich steeds meer toeleggen op schrijfwedstrijden. Inmiddels heeft zij haar eerste schreden gezet op het gebied van fantasy en horror.
“Ik ontwerp de tekening, de uitgever doet de rest.”
“Ik schilder de afbeelding voor op mijn covers zelf. Dat doe ik met acrylverf op doek. Eigenlijk gebruik ik liever olieverf, maar dat laat zich heel lastig fotograferen. De belettering laat ik aan de uitgever over, want die kan dat prachtig. Bij covers van andere schrijvers zie ik ook graag dat er een persoonlijke touch aan is toegevoegd. Dat hoeft voor mij helemaal geen perfect plaatje te zijn. Het geeft al veel informatie over de toon van het boek, vaak nog meer dan de achterflap. Het wekt mijn interesse in het boek in ieder geval meer dan wanneer er een standaardplaatje uit een AI programma is komen rollen.”
– Laura Weterings
Laura Weterings is een droomreiziger die haar lucide dromen neerpent in de vorm van korte verhalen en gedichten. Zo is ook haar bundel Beestige Dromen ontstaan.
Op dit moment is ze bezig met een hippische fantasy oman, Het Rossen Reyders Gymnasium, waarin edele rossen van hun vleugels ontdaan worden om ze hanteerbaar te maken.
“Er is ‘mode’ in covers.”
“Als persoon kijk ik totaal niet naar de cover. Ik kijk naar het onderwerp dat ik wil lezen, dan titel/flaptekst en op grond daarvan koop/lees ik. Als auteur loop ik er tegenaan dat de wereld veranderd is. De cover is alles. Die moet representatief zijn voor het boek dat je schrijft, zodat ze in een oogopslag kunnen zien: dat is fantasy, dat is een thriller. Ik geloof dat het zelfs zo is dat je regelmatig je covers moet wisselen omdat er een heuse “mode” in de covers is. Dus wat vorig jaar nog werkte in jouw genre kan twee jaar later totaal niet meer werken. Dat vereist dat je echt vinger aan de pols houdt. Lastig, vind ik dat.”
– Roselynd Randolph
Roselynd Randolph verslond vroeger jongensboeken die ze veel spannender vond dan de literatuur voor meisjes. Ze ontwikkelde een voorkeur voor mysterieuze zaken, griezelverhalen en uiteraard, fantasy. Dat leidde in 2013 tot de publicatie van het eerste boek in haar weerwolftrilogie De boeken van de Varulven. Behalve over weerwolven, schrijft ze ook over demonen en gevallen engelen. Roselynd vermengd urban- en darkfantasy tot een herkenbare eigen stijl vol humor en actie.
